Çocukların cinsel istismarı suçundan sanık Mehmet Eriş'in 5237 sayılı TCK’nun 103/2, 43/1, 31/3 ve 62. maddeleri uyarınca 5 yıl 6 ay 20 gün hapis cezası ile cezalandırılmasına ilişkin, İzmir 1. Çocuk Ağır Ceza Mahkemesince verilen 13.04.2009 gün ve 175-149 sayılı hükmün sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 14. Ceza Dairesince 08.04.2013 gün ve 10975-4092 sayı ile;

Çocukların cinsel istismarı suçundan sanık Veli Pehlivan'ın 5237 sayılı TCK’nun 103/2, 31/3 ve 62. maddeleri uyarınca 4 yıl 5 ay 10 gün hapis cezası ile cezalandırılmasına ilişkin, Elmalı Ağır Ceza Mahkemesince verilen 07.02.2008 gün ve 85-24 sayılı hükmün, sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 14. Ceza Dairesince 20.12.2012 gün ve 6402-13361 sayı ile;

Çocukların cinsel istismarı suçundan sanık Metin Bilek'in 5237 sayılı TCK’nun 103/2, 43, 62 ve 53. maddeleri uyarınca 8 yıl 4 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına ve hak yoksunluğuna ilişkin, Kocaeli 2. Ağır Ceza Mahkemesince verilen 14.12.2007 gün ve 25-371 sayılı hükmün, sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 14. Ceza Dairesince 27.12.2012 gün ve 5933-13856 sayı ile;

Sanığın çocuğun cinsel istismarı suçundan 5237 sayılı TCK’nun 103/1 ve 62. maddeleri uyarınca 2 yıl 6 ay hapis, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan ise aynı kanunun 109/1, 109/3-f, 109/5 ve 62. maddeleri uyarınca 2 yıl 6 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına ilişkin, Ödemiş Ağır Ceza Mahkemesince verilen 09.10.2008 gün ve 266-319 sayılı hükmün Cumhuriyet savcısı ve sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 14. Ceza Dairesince 19.03.2013 gün ve 9219-2953 sayı ile;

"Nüfus kaydına göre 22.06.1993 doğumlu olup suç tarihinde 15 yaşı içerisinde olan ve bu yaşını tamamlamayan mağdure ile sanığın anlaşarak İzmir İli Menemen İlçesine birlikte kaçtıkları, burada birden fazla cinsel ilişkiye girdikleri, daha sonra önce gayri resmî olarak evlenip yaşamaya devam ettikleri, bilahare resmî olarak evlenip çocuk sahibi oldukları ve halen evliliğin devam ettiği anlaşılmış olup, sanığın, aşamalarda mağdurenin kendisine 16 yaşında olduğunu söylediğini ve bu nedenle onu 16 yaşında bildiğini savunması, mağdurenin de bunu doğrulaması ve Adli Tıp Kurumunun uygulamalarına göre de bazen kişinin kemik yaşının hormonal gelişimi, beslenme gibi nedenlerle gerçek yaşa göre farklılık gösterebileceğinin bilinmesi karşısında, mağdurenin suç tarihi itibarıyla 15 yaşından büyük gösterip göstermediği, sanığın mağdurenin yaşı konusunda hataya düşmesinin mümkün olup olmadığı mahkemenin dosyadaki tüm verilerle birlikte kendi gözlemini de tespit ederek ve gerekirse bu konuda bilirkişi incelemesi de yaptırılmak suretiyle belirlendikten sonra TCK’nun 30. maddesi gözetilerek sanığın hukuki durumunun tayin ve takdiri gerekirken eksik incelemeyle yazılı şekilde hüküm kurulması" isabetsizliğinden bozulmasına karar verilmiştir.

CMK'nın 279.maddesi uyarınca dosya üzerinde yapılan ön inceleme sonunda; dairenin görev ve yetkisi, başvuranın hakkı, başvuru süresi ve yasa yolunun açıklığı yönünden sanık ve müdafiinin istinaf başvurusunun kabul edilebilir olduğuna ve esas hakkında inceleme yapılmasına karar verilerek aynı yasanın 280.maddesi gereği başvurunun esası hakkındaki inceleme sonunda;

Yerel Mahkemece verilen hükümlere karşı istinaf yoluna başvurulmakla, başvurunun ve kararın niteliği ile suç tarihine ve istinaf başvurusunda bulunan sanık müdafisinin istinaf dilekçesi içeriğine göre dosya görüşüldü:

Sanık müdafinin isnitaf başvurusunun CMK'nun 279/1-b maddesi gereğince REDDİNE, dosyanın incelemesi için Yargıtay ilgili ceza dairesine gönderilmek üzere ilk derece mahkemesine iadesine,

Çocuğun nitelikli cinsel istismarı suçundan sanık Enver Bodur’un 5237 sayılı TCK’nun 103/2, 62, 53 ve 63. maddeleri uyarınca 6 yıl 8 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına, hak yoksunluğuna ve mahsuba ilişkin, Ordu Ağır Ceza Mahkemesince verilen 24.07.2008 gün ve 98-181 sayılı hükmün, sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine dosyayı inceleyen Yargıtay 14. Ceza Dairesince 01.02.2013 gün ve 8030-969 sayı ile;

Isparta 1. Ağır Ceza Mahkemesinin 26/07/2016 tarih, 2016/130 Esas, 2016/164 Karar sayılı kararının sanık müdafiince bozulmasına karar verilmesi talep edilmesi üzerine dosya Dairemize gönderilmiş olmakla;

Taraflar arasındaki tazminat davasının kısmen kabulüne dair verilen kararın davalı Yusuf Taşdemir tarafından süresinden sonra temyizi istenilmekle, temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.

Davalı vekili, Şişli asliye hukuk mahkemelerinin yetkili olduğunu, davacılara ödeme yapıldığını, zarara murisin neden olduğunu, olayda iş kazası olduğunu, hatır taşıması olduğunu, SGK tarafından ödeme yapılıp yapılmadığının tespiti gerektiğini, aktüer bilirkişi tarafından ödeme tarihi itibariyle hesaplama yapılması gerektiğini, faiz, faiz başlangıcı ve yargılama gideri isteminin haksız olduğunu beyanla davanın reddini savunmuştur.

Taraflar arasındaki tazminat davasının yapılan yargılaması sonunda; kararda yazılı nedenlerden dolayı, davalılar vekilinin istinaf başvurusunun esastan reddine,davacı vekilinin istinaf sebeplerinin kabulüne dair verilen hükmün süresi içinde davacı vekili ile katılma yoluyla davalılar Erdem ve Nazmi Sedef vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği düşünüldü:

Davalı vekili; müvekkili şirket tarafından düzenlenen poliçede 04/02/2011 tarihinden sonra meydana gelen kazanın teminat limiti dahilinde olmadığını, dava konusu kazanın ise 16/05/2011 tarihinde meydana geldiğini, müvekkili sigorta şirketinin bir sorumluluğunun olmadığını, açıklanan nedenlerle davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.

1-Dosya içerisinde, bozmaya uygun karar verilmiş olmasına, kararın dayandığı delillerle yasaya uygun gerektirici nedenlere, delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına bozma ile kesinleşen yönlere ilişkin yeniden inceleme yapılmasının mümkün olmamasına göre; davalı Sonat Serçe vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan ve yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir. 2-Dava trafik kazasından kaynaklı cismani zarara dayalı maddi ve manevi tazminat istemine ilişkindir.

İlk derece mahkemesinden verilen son hükme karşı yasal süresi içerisinde istinaf yasa yoluna müracaat olunması üzerine mahkememize tevzi olunan dava dosyasında başkanlıkça görevlendirilen raportör üye hakimin dosyayı incelemesi ve raporunu hazırlayıp sunması ve müzakere gününün bugüne belirlenmesi üzerine mahkeme heyeti dairemiz müzakere salonunda toplandı.

Anayasamızın 141. maddesi ile 5271 sayılı CMK’nın 34 ve 230. maddeleri uyarınca mahkeme kararlarının gerekçeli olması zorunludur.

İstinaf başvurusunun reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi. Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;

İstinaf başvurusunun reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi. Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede;

Sanığın, mağdurun omzuna elini koyarak kendisine çevirip öpmeye çalışması şeklinde gerçekleştirdiği eylemin çocuğun basit cinsel istismarı suçunu oluşturduğu gözetilmeden yazılı şekilde cinsel taciz suçundan hüküm kurulması,

Sanığın alıkoyma fiilini cinsel amaçla işlediğine dair yeterli delil bulunmadığı gözetilmeden hakkında TCK'nın 109/5. maddesinin uygulanması suretiyle fazla ceza tayini,

İlk Derece Mahkemesince, hükümde belirtilen gerekçelerle davanın kabulüne dair verilen karara karşı, davacı, davalı Mehmet Pektaş, davalı Ereğli Belediye Başkanlığı vekilleri tarafından istinaf yoluna başvurulmuş, Konya Bölge Adliye Mahkemesi 8. Hukuk Dairesince, davacı vekilinin istinaf başvurusunun esastan reddine, davalı Ereğli Belediye Başkanlığı ve Mehmet Pektaş vekillerinin istinaf başvurularının kısmen kabulüne, kararın ortadan kaldırılmasına ve yeniden hüküm kurulmasına dair karar verilmiş, verilen bu kararın; davacı ve davalı Ereğli Belediye Başkanlığı vekillerince temyiz edilmesi üzerine, Dairemizin 01.12.2021 günlü ve 2021/ 6603 E., 2021/ 1522 K. sayılı ilamı ile kararın bozulmasına ilişkin karar verilmiştir.

İlk Derece Mahkemesince, hükümde belirtilen gerekçelerle asıl ve birleşen davanın davalı Kardemir A.Ş. yönünden reddine, diğer davalılar yönünden kabulüne dair verilen karara karşı davacı Kurum vekili tarafından istinaf yoluna başvurulması üzerine, Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 10. Hukuk Dairesince, davacı Kurum vekilinin istinaf isteminin esastan reddine dair karar verilmiştir.

Dava 10.03.2001 tarihinde meydana gelen trafik iş kazası sonucu vefat eden sigortalının hak sahiplerine bağlanan peşin sermaye değerli gelir ile yapılan cenaze masrafından oluşan Kurum zararının davalılardan müştereken ve müteselsilen tahsili istemine ilişkin olup, davanın yasal dayanağı olay tarihinde yürürlükte bulunan 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu ve 2918 sayılı Karayolları Trafik Kanunudur.

Karayolları Trafik Kanunu’nun 91. maddesi gereği, KTK 85. maddesinde belirtilen, bir motorlu aracın işletilmesi bir kimsenin ölümüne veya yaralanmasına yahut bir şeyin zarara uğramasına sebep olması durumunda, poliçe limiti dahilinde işletenin sorumluluklarının karşılanmasını sağlamak üzere, mali sorumluluk sigortası yaptırılması zorunludur. Zorunlu Mali Sorumluluk Sigortasının yaptırılmaması durumunda Sigortacılık Kanunu'nun 14. maddesi gereği, Zorunlu Mali Sorumluluk Sigortasının kaza tarihindeki limitleri dahilinde işletenin üçüncü kişilere karşı sorumluluğunu Türkiye Sigorta Reasürans ve Emeklilik Şirketleri Birliği (Güvence Hesabı) karşılayacaktır.

Şüpheli ifadesinde, soruşturma evrakı içerisinde mevcut 13/06/2016 tarihli İstanbul Emniyet Müdürlüğü Olay Yeri İnceleme Şube Müdürlüğünce düzenlenmiş inceleme raporundaki fotoğrafı gördüğünü, bu fotoğraftaki şahısların kendisine benzemediğini bildirmiş, evrak içerisinde mevcut banka tarafından gönderilmiş ATM güvenlik kamerası görüntülerini içerir CD bilgisayara takılmak suretiyle şüpheliye görüntüler izlettirildiğinde ise şüpheli görüntülerdeki sakallı erkek şahsın kendisine benzemekte olduğunu, ancak kendisinin Hüseyin Temiz isimli şahsa ait Finansbank kredi kartıyla 02/04/2016 tarihinde ATM'den para çektiği iddiasını kabul etmediğini bildirmiştir.

Davacı tarafından, 2005 yılına ilişkin olarak adına re'sen tarh edilen gelir vergisi ve buna bağlı olarak kesilen vergi ziyaı cezasının tahsili amacıyla düzenlenen ödeme emrinin iptali istemiyle dava açılmıştır. Danıştay Dördüncü Dairesinin bozma kararı üzerine, Ankara 4. Vergi Mahkemesinin 22/04/2015 günlü ve E:2014/1688, K:2015/975 sayılı kararıyla; davacı tarafından 2006 yılından itibaren Ankara'da ikamet etmekte olduğu ileri sürülmekte olup, dosyada mevcut Yukarı Bahçelievler Mahallesi Muhtarlığı'nın 8.3.2011 tarihli yazılarından, ikametgahının 1.7.2006 tarihinde 32. Sok. 7/1 adresine nakille kaydedildiği, 13.10.2007 tarihinde aynı Muhtarlığın, 17. Sok. 81/6 adresine nakledildiği, 1.11.2010 tarihinde nakil alarak 42. Sok. 3/5 , Bahçelievler adresine taşındığı hususları tespit edilmiş olmasına rağmen davalı idarece bu adreslerin tarhiyat aşamasında yeterince araştırılmayarak ilanen tebliğ edildiği, dolayısıyla ihbarname aşamasında usulüne uygun olarak yapılmış bir tebligat olmadığına göre, dava konusu ödeme emri içeriği vergi ve cezanın kesinleşmeyeceği, usulsüz tebligat nedeniyle kesinleşmeyen amme alacağının ödeme emri ile tahsili cihetine gidilmesinde usul hükümlerine uygunluk bulunmadığı gerekçesiyle dava konusu işlemin iptaline karar verilmiştir. Kararın, hukuka aykırı olduğu ileri sürülerek bozulması istenilmektedir.

Oluş, kabul ve gösterilen gerekçeye göre, kaçak durumda olup, savunması alınamayan sanık Bahri hakkında, ana dosya üzerinden sanık Ahmet hakkında mahkumiyet hükmü ile birlikte ayırma kararı verildiği, sanık Ahmet yönünden kurulan mahkumiyet hükmünün Dairemizin 18/04/2012 günlü, 2011/2169 esas ve 2012/3052 karar sayılı ilamı ile onandığı, onanan dosyadaki bütün evrakların onaylı suretlerinin temyize konu dava dosyası içerisine alındığı ve incelendiği anlaşılmakla; tebliğnamedeki birleştirme kararı verilmesi gerektiğine yönelen bozma düşüncesi benimsenmemiştir.

5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi'nin 24/11/2015 tarihinde yürürlüğe giren 08/10/2015 gün ve 2014/140 esas, 2015/85 sayılı kararı da nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.

Adlî sicil kaydına göre, suç tarihinden önce hapis cezasına ilişkin hükümlülüğü bulunmayan ve suç tarihinde 18 yaşından küçük olan suça sürüklenen çocuk hakkında tayin olunan kısa süreli hapis cezalarının, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 50/3. maddesindeki “Daha önce hapis cezasına mahkûm edilmemiş olmak koşuluyla, mahkûm olunan otuz gün ve daha az süreli hapis cezası ile fiili işlediği tarihte onsekiz yaşını doldurmamış veya altmışbeş yaşını bitirmiş bulunanların mahkûm edildiği bir yıl veya daha az süreli hapis cezası, birinci fıkrada yazılı seçenek yaptırımlardan birine çevrilir” hükmü uyarınca aynı maddenin 1. fıkrasında yazılı seçenek yaptırımlardan birine çevrilmesi gerektiğinin gözetilmemesinde;

ENDER DENEME